سوت
سوت
سوووووووت
گوشهایم سوت می کشند
و ستاره ها
در گوشه چشمهای بی خانه ام
دوباره درد می آید
موج پشت موج
سوت سوت سوت
...
نشسته ام رو به صفحه بزرگ. شبکه خبریست و گوینده و دو میهمان برنامه گرم گفتگویند. تیتر خبری چشمم را میگیرد: هزینه حمله به ایران! گوشهای خسته ام را تیز می کنم و می شنوم. دو میهمان برنامه از هزینه های جنگ می گویند و از برنامه بهداشت عمومی کشور. " رئیس جمهور در حال حاضر باید به این نکته آگاه باشد که اجرایی کردن برنامه های بهداشتی و هزینه یک جنگ تازه همزمان در بودجه نخواهد گنجید"! گوشهایم دیگر نمی شنود. گوشهایم سوت می کشد و مرا با خود می برد
...
نشسته ام در راهروی اتاق خوابها. نور از در باز پشت سرم بر روی فرش قرمز می پاشد و من به ذره های معلق غبار خیره ام. ذره ها در هوا شنا می کنند و دستان کودکانه من پی آنهاست. راهرو بوی خاک می دهد و بوی آفتاب. جلوتر زری دم در اتاق مامیه و جدو (مادربزرگ و پدربزرگم) نشسته و به انگشتهایش نگاه می کند. صدای آژیر می آید. و کسی هر دوی ما را هراسان در آغوش می کشد. اهواز است در سالهای دهه 60 من خیلی کوچکم و این اولین خاطره زندگی من است!!
...
سر کلاس نشسته ام و درباره اهمیت خاطرات تصویری حرف می زنیم. استاد می خواهد که چشمهایمان را ببندیم و اولین خاطره زندگی مان را بیاد بیاوریم و بگوییم. من گوشهایم سوت می کشد و انگار تمام اتاق پر از بوی خاک و آفتاب می شود
...
گوشهایم سوت می کشد و من به همه آنها که مانده اند فکر می کنم. گوشهایم سوت می کشد و من به تمام خیابانهای کودکی ام فکر می کنم. چشمهایم تر می شوند و من به تمام دوستانم به خانواده ام فکر می کنم. حس می کنم انگار هیچکدام از این دوستان تازه ام درکی از معنای جنگ ندارند من اما خوب می فهمم . من جنگ را زیسته ام. و محل بازی کودکی ام جلوی مرکز نگهداری گمنامان جنوب بود. هنوز که هنوز است تصویر جیپها با آن کیسه های پارچه ای سفید پر از استخوان در ذهنم مانده من روی زانوان پوشیده در شلوار خاکی نشسته ام. من سربند قرمز به پیشانی کودکی ام بسته ام .
من جنگ را می فهمم .
من جنگ را زیسته ام .
جنگ غیر از هزینه درد هم دارد. آوارگی هم دارد. مرگ هم دارد. یتیمی هم دارد. بی کسی هم دارد
...
مهمانان برنامه همچنان از هزینه می گویند
مریم
25 آبان 90
آمریکا
سوت
سوووووووت
گوشهایم سوت می کشند
و ستاره ها
در گوشه چشمهای بی خانه ام
دوباره درد می آید
موج پشت موج
سوت سوت سوت
...
نشسته ام رو به صفحه بزرگ. شبکه خبریست و گوینده و دو میهمان برنامه گرم گفتگویند. تیتر خبری چشمم را میگیرد: هزینه حمله به ایران! گوشهای خسته ام را تیز می کنم و می شنوم. دو میهمان برنامه از هزینه های جنگ می گویند و از برنامه بهداشت عمومی کشور. " رئیس جمهور در حال حاضر باید به این نکته آگاه باشد که اجرایی کردن برنامه های بهداشتی و هزینه یک جنگ تازه همزمان در بودجه نخواهد گنجید"! گوشهایم دیگر نمی شنود. گوشهایم سوت می کشد و مرا با خود می برد
...
نشسته ام در راهروی اتاق خوابها. نور از در باز پشت سرم بر روی فرش قرمز می پاشد و من به ذره های معلق غبار خیره ام. ذره ها در هوا شنا می کنند و دستان کودکانه من پی آنهاست. راهرو بوی خاک می دهد و بوی آفتاب. جلوتر زری دم در اتاق مامیه و جدو (مادربزرگ و پدربزرگم) نشسته و به انگشتهایش نگاه می کند. صدای آژیر می آید. و کسی هر دوی ما را هراسان در آغوش می کشد. اهواز است در سالهای دهه 60 من خیلی کوچکم و این اولین خاطره زندگی من است!!
...
سر کلاس نشسته ام و درباره اهمیت خاطرات تصویری حرف می زنیم. استاد می خواهد که چشمهایمان را ببندیم و اولین خاطره زندگی مان را بیاد بیاوریم و بگوییم. من گوشهایم سوت می کشد و انگار تمام اتاق پر از بوی خاک و آفتاب می شود
...
گوشهایم سوت می کشد و من به همه آنها که مانده اند فکر می کنم. گوشهایم سوت می کشد و من به تمام خیابانهای کودکی ام فکر می کنم. چشمهایم تر می شوند و من به تمام دوستانم به خانواده ام فکر می کنم. حس می کنم انگار هیچکدام از این دوستان تازه ام درکی از معنای جنگ ندارند من اما خوب می فهمم . من جنگ را زیسته ام. و محل بازی کودکی ام جلوی مرکز نگهداری گمنامان جنوب بود. هنوز که هنوز است تصویر جیپها با آن کیسه های پارچه ای سفید پر از استخوان در ذهنم مانده من روی زانوان پوشیده در شلوار خاکی نشسته ام. من سربند قرمز به پیشانی کودکی ام بسته ام .
من جنگ را می فهمم .
من جنگ را زیسته ام .
جنگ غیر از هزینه درد هم دارد. آوارگی هم دارد. مرگ هم دارد. یتیمی هم دارد. بی کسی هم دارد
...
مهمانان برنامه همچنان از هزینه می گویند
مریم
25 آبان 90
آمریکا
منم قدیمی ترین خاطره هایی که میتونم از ته ذهنم بکشم بیرون مال همون موقع است.. یادش میفتم نفسم میگیره.. درد میگیرم. واسه سیاستمدارا جنگ فقط همون هزینه س.. نه فکر سربازا به ذهنشون میاد نه بچه هایی که اولین خاطره های زندگیشون تو اون جنگ ساخته میشه
ReplyDeleteامیدوارم در حد برنامه تلویزیونی باقی بمونه
ReplyDeleteبه وقل آرزو قدیمی ترین خاطره هامون مال اون روزاست...راست میگی مرمر چقدر سخته هیچکس اینو نمیفهمه توی عالم بچگی فکر میکردم سوغاتی های مسخره ای که بابا و عموها از جنگ برامون میارن قشنگترین چیزهای دنیاست چیزهایی که توی ویترین هیچ اسباب بازی فروشی پیدا نمیشه..پوکه فشنگ..چتر منور..قوطی کنسروهای سوراخ سوراخ...اما بعدا فهمیدم اینا سوغاتی های دشمنه!کودکیمون رو توی چفیه جنگ پیچیدیم و زود بزرگ شدیم تا جای رفته ها رو بگیریم..خداکنه جنگی نشه که مجبور بشیم باز بغل بغل گل دست دشمن بدیم تا پرپر کنه...خدانکنه
ReplyDelete