نباید وقت داشته باشم بیایم اینجا
قاعدتا نباید بیایم اینجا و بنویسم. اما راستش من زیاد از این قول دادنهایم به خودم خیری ندیده ام. پس لااقل می گذارم همین شما تک و توکی که به بلاگم سر می زنید بدانید کجایم
من چطورم؟
خوب به دنبال یک ذره آرامشم این روزها
و در نتیجه در دلشوره مدام!!
دلشوره ای که مرا یاد سال کنکور لعنتی ام می اندازد
فصل فاینال است و من باید درس بخوانم و مخصوصا از یکی از این کورسهایی که گرفته ام باید بالای ب بگیرم. تمام آینده من به همین یک نمره بسته است
دیگر اینکه این روزها به تغییر کد پستی فکر می کنم و به اینکه در این به زودی 26 سالی که از خدا عمر گرفته ام این 13 امین کد پستی من خواهد بود. هر دوسال از عمرم را در یک خانه سپری کرده ام. هر دو سال.من رسما خانه بدوشم
به وسایلم نگاه می کنم که همین 5-6ماه پیش از جعبه در آوردم و حالا باید دوباره بسته بندی کنم. دوباره کارتنهای خالی. دوباره روزنامه باطله. باید دسته چک جدید سفارش بدهم. و آدرسم را در تمام آدرس لیستها عوض کنم.
به کجا!؟ خوب جالبترین بخش داستان زندگی من این است که تقریبا تا لحظه آخر هیچوقت مطمئن نبوده ام چه می شود. درست مثل یک کولی اصیل که نداند ایستگاه بعدی اش کجاست
من منتظر بادم و برف
وقتی برف ببارد می روم
این را خوب می دانم
مریم
16آذر89
آمریکا
قاعدتا نباید بیایم اینجا و بنویسم. اما راستش من زیاد از این قول دادنهایم به خودم خیری ندیده ام. پس لااقل می گذارم همین شما تک و توکی که به بلاگم سر می زنید بدانید کجایم
من چطورم؟
خوب به دنبال یک ذره آرامشم این روزها
و در نتیجه در دلشوره مدام!!
دلشوره ای که مرا یاد سال کنکور لعنتی ام می اندازد
فصل فاینال است و من باید درس بخوانم و مخصوصا از یکی از این کورسهایی که گرفته ام باید بالای ب بگیرم. تمام آینده من به همین یک نمره بسته است
دیگر اینکه این روزها به تغییر کد پستی فکر می کنم و به اینکه در این به زودی 26 سالی که از خدا عمر گرفته ام این 13 امین کد پستی من خواهد بود. هر دوسال از عمرم را در یک خانه سپری کرده ام. هر دو سال.من رسما خانه بدوشم
به وسایلم نگاه می کنم که همین 5-6ماه پیش از جعبه در آوردم و حالا باید دوباره بسته بندی کنم. دوباره کارتنهای خالی. دوباره روزنامه باطله. باید دسته چک جدید سفارش بدهم. و آدرسم را در تمام آدرس لیستها عوض کنم.
به کجا!؟ خوب جالبترین بخش داستان زندگی من این است که تقریبا تا لحظه آخر هیچوقت مطمئن نبوده ام چه می شود. درست مثل یک کولی اصیل که نداند ایستگاه بعدی اش کجاست
من منتظر بادم و برف
وقتی برف ببارد می روم
این را خوب می دانم
مریم
16آذر89
آمریکا
سلام مریم جان خدا قوت متشکرم از اینکه وب لاگ منو اد کردی منتظرم انشاالله هروقت که برات امکان پذیر بود ببینی و نظر بدی امیدوارم هرکجا که هستی و هر کجا که میری موفق و سربلند باشی
ReplyDeleteای جان
ReplyDeleteایشالله که این دفعه هم بری یه جای خوب و خوش
امتحانت رو هم من مطمئنم با موفقیت کامل پشت سر می ذاری و به این نگرانی می خندی
گفتی 26 سال . یادم خودم افتادم
جدی جدی چقدر راحت از عمر آدم می گذره
یه وقتی فکر می کردم اگه 26 که هیچ از 25 سالم بگذره چقدر باید متفاوت باشم
اما
:D
خوش باشی خانومی
با آرزوی سلامتی
مرسی از خبر دادنت
من در زندگین فقط یک بار اسباب کشی کردم و اصلا دلم نمیخواد دوباره این تجربه تکرار شه و به نظر من تو کلا اسطوره ی صبر و تحملی، البته قضیه ی اسباب کشی به کنار همیشه بودی.
ReplyDeleteAnd yeah, while moving, books ARE the biggest pain in the ass!!!!
ما خانه بدوشان غم ِ سیلاب نداریم
ReplyDeleteنمیدونم چرا وقتی متنت رو خوندم یاد ترانه بی سرزمین تر از باد قمیشی افتادم....کولی بودن هم یه حسنه ..اگر رود حرکت نکنه و یه جا بمونه میشه مرداب...رود که باشی باید همیشه بری...جاری باش،کولی باش،اما همیشه آزاده باش...که هستی
ReplyDelete