برای بهاری که بوی بهار نمی دهد

خودم رو گول می زنم.به خودم میگم اگر خیلی بهار بهار کنم این ورد به هستی بدل میشه و بلاخره بهارو حس می کنم.چه فایده!؟
خسته ام و سنگین.عادت ندارم از دلتنگی هام بگم.نه دلتنگی های شاعرانه و نه دلتنگی های سیاسی.از دلتنگی های خودم.دلتنگی های دختر بیست و پنج ساله ای که سی و پنج ساله حس می کنه.شاید هم بیشتر.از دلتنگی های یه غربت نشین که دلش حتا برای جوب های لجن بسته شهرش هم تنگ شده.از دلتنگی های کسی که روزها و روزها رو تنها می گذرونه.تنها میشینه.تنها پا میشه.تنها تو غذاخوری دانشگاه میشینه و این تنهایی براش تکرار میشه.از دلتنگی های کسی که حتا وقت نداره دوست پیدا کنه.دلتنگی های نویسنده ای که از بس آدمیزاد دیده و آدم ندیده قلمش خشک شده و یه بغض تلخ و سوزان تو گلوش نشسته. از دلتنگی های آدمی که حق نداره ببره چون راهی که اومده یه طرفه است و راه برگشتی نیست.از دلتنگی های کسی که از ترس شکستن اونقدر خودش رو گرفته که دیگه حالا نمیتونه خشن نباشه.کسی که از بس دستهاش از گرمی دست دیگری خالی مونده حالا به هر لمسی از جا می پره و وحشت می کنه.دلتنگی های کسی که بس که گریه اش رو خورده حالا که گریه می کنه سیل میاد.از دلتنگی های کسی که بسکه غمگین بوده کم کم یادش رفته اصلا این حس چیه!...و حالا هرکس ازش می پرسه چرا غمگینی؟ با تعجب می پرسه:من!؟غمگین!؟و یادش میره که چشمهاش دروغ نمی گن.
نه! من عادت ندارم از دلتنگی هام بگم...حالا هم این بساطو جمع می کنم ...اصلا ولش کن.نوروزت مبارک باشه عزیز!ه
مریم
بیست و ششم اسفند هشتاد و هشت
آمریکا
پی نوشت:ندارد!ه