خالی بزرگ

نه به دنبال هیجانم و نه به دنبال حیرت...تنها در پی خودمم.این جستجو است که آواره ام کرده .آواره دنیا. آواره خودم.امیدم...نمی دانم امیدی هست یا نه.گاهی هیچ چیز نیست جز یک خالی بزرگ.مثل اتاق تازه رنگ کرده خالی.گاهی حتا بوی رنگش را حس می کنم. تا ته حلقم را می سوزاند.فرو می دهمش همراه هزار چیز مانده معلق میان حلقم (حرفهای نزده.دادهای نکشیده.مویه های نکرده...) خشک می شود و همانجا یک گوشه ای می ماند.مثل یک مجسمه آبستره.بعد گیجی می آید.می آید و من به یاد هیجده سالگی ام می افتم.سال سرگیجه های طولانی و سال فشار 6روی5. سال هزار سال...یادم می آید نیمه های شب به خود می آمدم که بیدارم هنوز و به خالی سیاه دیوار چشم دوخته ام.قلبم به دیوارهای سینه ام چنان می کوبید که بیم این داشتم که از جا بکند(گاهی فکر می کنم کاش می کند!)میان گیجی شناور بودم. می نشستم. به در اتاق خیره می شدم و حجم عجیب اشیاع را می پاییدم. در تلاش برای به حرکت درآوردن جسم کرخت و کوفته ام صدای آمدنش را می شنیدم.اول یک صدای بم ممتد بود.مثل اینکه چیزی ذهنم را می بلعید.بعد کم کم صدا زیر می شد و با خودش ضربان قلبم را بالا می برد.دیگر اینجا بود.منتظر می نشستم که بیاید.بی تقلا و در سکوت.صدا که سوت می شد سیاهی بلاخره مرا می بلعید.چشمهایم سیاهی می رفت.حس عجیبی بود . سنگین و لخت با دستهایی که به هرچه توانسته بود چنگ زده بود می نشستم تا رد شود.در همان لحظه اما یک رهایی عجیب.زیر پوستم می جنبید.خودش را به پوسته تنم می کشید . مورمورم می شد . من این حس را دوست داشتم.از میان تمام خاطرات آن سال تنها گاهی دلم برای آن حس تنگ می شود. برای آن سیاهی ناشناس که مرا تنها برای لحظه ای ببلعد و من خالی باشم.یا اصلا نباشم!! این شبها بازهم گاهی به خودم می آیم که روی لبه تخت نشسته ام و فکر می کنم. خبری از سرگیجه نیست اما کرختی و کوفتگی هست. من می ترسم. من گاهی از خودم می ترسم.از خودم که گاهی نمی شناسمش. از خودم که گاهی هست و گاهی اصلا نیست و نمی دانم کجاست. از اینکه نمی دانم کجاست می ترسم. از خودم که گاهی خیلی راحت از کنار رنج و عذاب دیگران می گذرد و گاهی به شکستن شاخه ای نمی خوابد می ترسم. می ترسم یک روز که بیدار می شوم و خودم را در آینه می پایم دیگر خودم نباشم و می ترسم که روزی بیاید که دیگر ندانم که خودم نیستم
مریم
بیست و چهار فروردین هشتاد و نه
آمریکا