خانه

من ترانه می خوانم و به تو فکر می کنم و چشمان ابری ات
من ترانه می خوانم و چمدانم را پر از گلهای نرگس کرده ام
من ترانه می خوانم و تو نیستی
من ترانه می خوانم و برای تو که نیستی سوغاتی می خرم
آن روز که بازگردم نیز ترانه خواهم خواند
و به دیدارت خواهم آمد
به خانه ات که نمی دانم کجاست
ترانه می خوانم و به هرگوشه که نگاه می کنم تو را می بینم
توای که نشسته ای و به چشمهای شوق زده ام خیره مانده ای
توای که نشسته ای و به ترانه هایم گوش سپرده ای
توای که لبخند سپیدت را
همان که دوست داشتم- مثل یک کادو خوش آمد روی صورتت جا داده ای
من ترانه می خوانم
چمدان می بندم
سوغات می خرم
می آیم
و تو را همه جا می بینم
من می آیم و خانه تو
خانه من
شش گوشه وطن عزیز من است
مریم
سی ام فروردین هشتاد و نه
آمریکا
پی نوشت:بی تاب آمدنم. باور می کنی؟