نه همین لباس زیبا

از 11 سالگی چادری بودم. گرچه شاید تو تقسیم بندی های اجتماعی زیاد چادری محسوب نمی شدم. یا حداقل یه چادری سنتی محسوب نمی شدم. تجربه من تو جامعه ای که آزادی برای انتخاب پوشش وجود نداشت من رو هنوز هم که هنوزه می ترسونه. نفرت دو طرفه ای که یه عده بین دو قشر بی حجاب و با حجاب بوجود آورده بودن دامن من رو که تقریبا جزو هیچ کدوم از این دو دسته نبودم گرفت. بعضی از چادری های اطرافم با نفرت به دخترهایی نگاه می کردند که پوششون از نظر اونها مناسب نبود. بعضی از این آدمها چنان متعصب بودن که حتا من هم که چادری بودم برای رفتن به خونه شون باید لباس بیشتر و با رنگ تیره تری می پوشیدم.روسری ای که سرم می کردم باید بزرگتر می بود و البته فکر کردن به آرایش هم مسخره به نظر می رسید! من در چشم اونها بخاطر موسیقی ای که گوش می دادم و فیلمهایی که میدیدم و کتابهایی که می خوندم یه چپی روشنفکر منحرف بودم. یه دختر امروزی که زیاد چیزی از اعتقادش نمونده!! طرف دوم رو بیشتر تو دوران دانشگاه تجربه کردم. دوستانم می دونن که من تقریبا به همه چیز حساسیت پوستی دارم و تو هوای دوده گرفته تهران این حالت تشدید هم می شد. در نتیجه همیشه دستکش نخی داشتم.حالا شاید این دستکش زیاد مهم به نظر نیاد اما اگر اون رو به چادر اضافه کنی چندان معجون خوبی به دست نمیده. قیافه من تو دوران دانشگاه خیلی شبیه این دختر بسیجیا بود! همین قیافه باعث میشد که اون طرف ماجرا رو ببینم. نگاههای پر نفرت مردم تو اتوبوس.حتا کناره گرفتنشون از من. یا در برخی موارد متلکهاشون تجربه هر روزه من بود. زندگی کردن تو چنین شرایطی برای کسی که ذاتش متفاوت با ظاهرشه سخته. مطمئنم اون دختر متعصب چادری با آمادگی برای چنین برخوردی از خونه اش بیرون میاد. اما من آماده نبودم. من نمی خواستم بجنگم. من نمی خواستم وقتی کنار یه دختر بی حجاب تو اتوبوس می شینم خودش رو جمع کنه و نا خود آگاه مقنعه اش رو جلو بکشه.من نمی خواستم اون پسر ریشوی چفیه به گردن خواهر صدام کنه!من خواهر هیچکدوم نبودم.من مذهبم رو برای خودم می خواستم. فقط برای خودم.دوستان من همه از همون دسته بی حجابا بودن. بین تمام دوستان من فقط دو تا چادری بود.من تمام عمرم رو تلاش کرده بودم تا تصویر دیگه ای از چادر بسازم. اینکه فقط یه لباسه مثل هر لباس دیگه ای. اینکه همونقدر که پوشیدنش ربطی به بهشت رفتن نداره نپوشیدنش هم ربطی به جهنم رفتن نداره.بارها آرزو کردم که روزی بیاد که من و دوستام بتونیم تو آزادی کامل بیرون بریم و هرکدوم خودمون انتخاب کرده باشیم که چی و چقدر لباس بپوشیم. امروز متن آرزو درباره تجربه شخصیش پشتم رو لرزوند. وحشت کردم از روزی که اوضاع برعکس بشه. یعنی روزی بیاد که قدرت دست کسایی باشه که الان بی حجاب محسوب میشن. می ترسم این نفرتی که این قوم تو دل مردم کاشتن بدجور به ثمر برسه. می ترسم از اون روز خیلی می ترسم
مریم
20خرداد89
آمریکا